Víctor F. Freixanes - Día das Letras Galegas

Unha profesora

María Victoria Moreno converteuse en guieiro de varias xeracións que levan a súa marca, a memoria da docente que entregou unha parte moi importante da súa vida, á causa de axudar a navegar

María Victoria Moreno coa súa cadela Alma ARQUIVO FAMILIAR DE MARÍA VICTORIA MORENO

Cando lle preguntaban a María Victoria Moreno pola súa condición preferente (escritora, editora, activista cultural) ela sempre respondía: «profesora. Non hai mellor oficio no mundo. Nin máis feliz nin máis agradecido» . Profesora para alumear camiños. Profesora moi principalmente de adolescentes, aínda que non exclusivamente, pois polas súas aulas pasaron pequerrechos e adultos. Pero os mociños e mociñas dos institutos eran sen dúbida os seus preferidos, aqueles nos que debrocaba todo o seu saber, a súa devoción e actividade. Profesora da palabra, porque a palabra (a lingua) é a chave do mundo, esa parte de nós máis íntima, na que máis nos recoñecemos, que nos enraíza na memoria do que somos e, ao mesmo tempo, nos proxecta colectivamente cara ao futuro.

A lingua da xente. Iso era o que máis a motivaba. Porque a lingua non é só un sistema de signos, pronomes mellor ou peor colocados, adxectivos máis ou menos brillantes. A lingua son, sobre todo, os falantes: homes e mulleres deste país, novos e vellos, que foron os que realmente lle interesaron á profesora cando con 23 anos chegou a nós e aquí, entre nós, decidiu instalarse .

A lingua que axuda a descubrir e comprender o mundo, mesmo para comprendernos e coñecernos a nós mesmos. Por iso tiña tanto interese nos adolescentes. O tempo da adolescencia (mociños e mociñas dos institutos) é a primeira grande encrucillada do ser humano, aquela onde afrontamos os primeiros interrogantes, os primeiros medos, as primeiras dúbidas, o descubrimento do sexo e do amor, acaso tamén as primeiras traizóns, as primeiras ausencias, a morte ou desaparición dun ser querido, os primeiros desacordos e desencantos… Na adolescencia están as grandes preguntas, e o ser humano, o adolescente, vén sendo coma un papel en branco , un lenzo que hai que encher non tanto de respostas (que non sempre son doadas e, en calquera caso, sempre son persoais) como de valores, actitudes, principios básicos, hábitos, esa configuración primeira do mundo que, coma quen dispón dun compás de navegación, nos axuda a orientarnos. E aquí aparecen os libros: a literatura.

A boa profesora administra a lectura (os libros) coma quen administra un tesouro. Seguramente nos libros non están todas as respostas, pero están as preguntas e, se acaso, o camiño para viaxar cara ás respostas persoais . Todos temos un libro: agardando por nós nalgún recanto agochado, ás veces na voz ou consello dunha profesora intelixente. María Victoria Moreno converteuse en guieiro de varias xeracións que levan a súa marca, a memoria da docente que entregou unha parte moi importante do seu tempo, e mesmo da súa vida, á causa de axudar a navegar, e mais que prendeu a curiosidade pola navegación (pola vida), o compromiso coa fala, que para ela foi tamén unha descuberta, experiencia que a marcou para sempre.

Tamén dicía outra cousa: «para ir a clase cómpre poñerse elegante e, sobre todo, transmitir alegría. Sen alegría non hai coñecemento» . Fóra tristezas! Fóra depresións! Certo que hai mil razóns para ser pesimista, mais o pesimismo é unha actitude reaccionaria que, irremediablemente, acaba conducindo á derrota. Ao ser humano perténcelle a aventura de transformar a realidade, de construír e soñar un mundo mellor, pois como dicía o clásico «somos o que soñamos», estamos feitos da materia dos soños.

Comentarios
0
Comparte esta noticia por correo electrónico

*Campos obligatorios

Algunos campos contienen errores

Tu mensaje se ha enviado con éxito

Reporta un error en esta noticia

*Campos obligatorios

Algunos campos contienen errores

Tu mensaje se ha enviado con éxito

Muchas gracias por tu participación